Logopeda
ZAJĘCIA LOGOPEDYCZNE
Terapią logopedyczną w naszej szkole zajmuje się p. Hanna Głuchowska- logopeda, specjalista emisji głosu.
Gabinet mieści się na II piętrze, sala nr 46.
GODZINY PRACY LOGOPEDY:
Poniedziałek: 8.45 – 12.45
Wtorek: 8.45 - 11.45
Środa : 10.30 – 15.30
Czwartek: 10.30 – 12.30; 12.30 - 15.30
Piątek : 8.45 - 12.45
WSPÓŁPRACA LOGOPEDY Z RODZICAMI
Niezbędna jest ścisła współpraca rodziców z logopedą. Po każdorazowych ćwiczeniach w gabinecie logopedycznym przekazywane są dokładne wskazówki do pracy z dzieckiem w domu. W znacznej mierze od stosowania się do tych zaleceń zależne są efekty terapii logopedycznej.
Rodzice mają za zadanie utrwalenie z dzieckiem opracowanego w gabinecie logopedycznym materiału, gdyż tylko wtedy, gdy materiał ten jest dobrze utrwalony, można przejść do następnego etapu ćwiczeń.
W ramach ćwiczeń domowych bardzo ważna jest systematyczność. Lepsze i szybsze efekty osiąga się, gdy ćwiczenia domowe prowadzone są codziennie przez 15 minut, aniżeli raz czy dwa razy w tygodniu po godzinie.
Ćwiczenia powinny przebiegać w atmosferze spokoju, zrozumienia trudności dziecka. Pośpiech i nerwowość utrudniają przyswajanie materiału. Dzieci należy chwalić nawet za minimalne osiągnięcia, co znacznie mobilizuje do wysiłku.
Dziecko powinno uczęszczać systematycznie na zajęcia i systematycznie ćwiczyć z rodzicami w domu ( ale nie samo, bo wtedy nie ma informacji zwrotnej, że wymawia prawidłowo). Tylko wtedy można liczyć na szybkie i trwałe efekty pracy logopedycznej
JAK ĆWICZYĆ Z DZIECKIEM W DOMU?
- Systematycznie,
- Krótko ale często,
- Ćwiczenia przy dobrej dyspozycji dziecka, w formie zabaw,
- Wykorzystujemy materiał ćwiczeniowy zapisywany w zeszycie, ale nie oczekujemy tylko powtarzania, bo to jest dla dziecka nudne i zniechęca go do ćwiczeń,
- Prowadzimy ćwiczenia stosując różne formy:
- odgadywanie i samodzielne układanie zagadek,
- wykluczanie obrazka, który, np. nie pasuje do innych,
- zabawy pamięciowe – co zniknęło?
- loteryjki obrazkowe
- zabawy w poprawianie błędów ( np. posłuchaj, czy dobrze mówię „czapka”, „capka”, itp.
- kto powie więcej wyrazów na daną głoskę lub z daną głoską,
- wypowiadanie słów na daną sylabę
- układanie opowiadań z danymi wyrazami ( obrazkami),
- wymyślanie rymujących się wyrazów.
JAKIE WYKORZYSTYWAĆ POMOCE?
Ciekawe pomoce dydaktyczne znacznie uatrakcyjniają pracę z dzieckiem. Na rynku dostępne są różne gry logopedyczne, domina wyrazowo- obrazkowe, loteryjki obrazkowe, loteryjki z zagadkami, czy też różne pomoce do ćwiczeń oddechowych. Ale również można niektóre pomoce wykonać samemu- poszukać w gazetach, starych elementarzach różnych obrazków , które naklejamy na kartoniki i dzięki temu możemy ćwiczyć nazywanie różnych rzeczy z danymi głoskami. Obrazki są ruchome, dzięki temu mogą być używane w różnych grach i zabawach. Małe autka z jajek z niespodzianką są świetnym materiałem do ćwiczeń oddechowych. Można wykonać kolorowe obrazki- plansze i małe przedmioty, które dziecko będzie przenosiło za pomocą słomki na obrazek (np. obrazek biedronki i kropeczki do przeniesienia, droga i samochody, itp.).
MAMO, TATO POĆWICZ ZE MNĄ
GIMNASTYKA BUZI I JĘZYKA
Warunkiem prawidłowego wymawiania wszystkich głosek jest m.in. sprawne działanie narządów mowy. Realizacja każdej głoski wymaga innego układu artykulacyjnego i innej pracy mięśni.
Ćwiczenia narządów artykulacyjnych mają na celu wypracowanie zręcznych i celowych ruchów języka, warg i podniebienia. Dziecko musi mieć wyczucie danego ruchu i położenia poszczególnych narządów mowy, co jest wstępem do wywołania prawidłowej głoski i korygowania w ten sposób wadliwej wymowy.
W poprawę sprawności artykulacyjnej swojego dziecka mogą włączyć się rodzice poprzez systematyczne ćwiczenia w domu. Ćwiczenia te prowadzone powinny być w formie zabawy i przynajmniej w początkowym okresie pod kontrolą wzrokową z wykorzystaniem lusterek.
ZABAWY ARTYKULACYJNE:
- Zabawa w „Sprzątanie buzi”:
Język sprząta podłogę - poruszanie czubkiem języka za dolnymi zębami;
Język odkurza ściany - poruszanie językiem po wewnętrznej ścianie policzków;
Język obmiata sufit - przesuwanie językiem od górnych zębów w kierunku podniebienia miękkiego;
Język myje okna na piętrze - oblizywanie górnych zębów i na parterze- dolnych zębów;
Język wymiata kurz z rogów drzwi -kierowanie języka w kąciki ust;
Język myje drzwi - oblizywanie ust ruchem okrężnym;
Język trzepie dywan - „kląskanie” językiem.
- Zabawa w żołnierza:
Żołnierz melduje się – wysuwanie szerokiego, rozluźnionego języka;
Baczność!- unoszenie języka na górną wargę;
Spocznij!- język kierujemy na dolną wargę;
Na prawo patrz!- kierowanie języka do prawego kącika ust;
Na lewo patrz!- kierowanie języka do lewego kącika ust
Żołnierz dostał przepustkę- kląskanie językiem.
- Zabawa w naśladowanie zwierząt:
Rybka- wargi ściągnięte i wysunięte do przodu, rozchylanie i zamykanie warg;
Świnka- zęby zwarte, usta zaokrąglone i wysunięte do przodu na kształt ryjka;
Małpa- językiem wypychamy dolną wargę;
Wąż- zęby zwarte, usta rozciągnięte, naśladujemy syczenie;
Konik- kląskanie językiem:
Hipopotam- nadymanie policzków.
WPŁYW WAD WYMOWY NA NAUKĘ SZKOLNĄ
Wady mowy powodują trudności szkolne dziecka szczególnie w nauce języka polskiego oraz tych przedmiotów, które wymagają odpowiedzi ustnych. Dziecko, które źle wymawia głoski lub, które się jąka, napotyka na trudności w szkole. Ma ono mniejsze możliwości wykazania swojej wiedzy podczas odpowiedzi w szkole. (Sytuacja odpowiedzi przy całej klasie wywołuje napięcie emocjonalne i nasila jąkanie.) Uczeń z ubogim słownikiem, budujący zdania niepoprawne gramatycznie natrafia na trudności w sytuacjach, kiedy wymaga się od niego bardziej złożonych pod względem językowym wypowiedzi ustnych bądź pisemnych.
Dzieci z wadami artykulacyjnymi popełniają zarówno w czytaniu jak i pisaniu te same błędy, które wykazują w mowie spontanicznej.
Zaburzenia słuchu fonematycznego, określanego jako zdolność do różnicowania dźwięków mowy, utrudniają rozumienie mowy i są przyczyną:
- wadliwej realizacji głosek (opuszcza, przestawia lub dodaje różne głoski, sylaby), powodującej trudności w czytaniu (uporczywe literowanie) i pisaniu ze słuchu dłuższych wyrazów, zniekształcanie wyrazów w dyktandzie ;
-trudności w rozumieniu złożonych instrukcji i poleceń słownych;
-trudności w zapamiętywaniu, powtarzaniu trudnych wyrazów i dłuższych zdań;
-trudności w tworzeniu zdań i opowiadań (ubogi zasób słów, występowanie agramatyzmów, prymitywnych, prostych zdań w opowiadaniu);
-trudności w pisowni wyrazów ze zmiękczeniami, opuszczanie wyrazów, końcówek wyrazów, elizje nagłosowe i śródgłosowe, zamiana głosek dźwięcznych na bezdźwięczne, syczących głosek na szumiące;
-trudności w zapamiętywaniu ciągów słownych, np. dni tygodnia, nazw miesięcy oraz treści wierszy i piosenek, a także trudności w nauce tabliczki mnożenia;
-trudności w zapamiętaniu, powtórzeniu trudnych wyrazów i dłuższych zdań;
-trudności w różnicowaniu dźwięków mowy (głównie tych o podobnym brzmieniu) i określeniu ich położenia w wyrazie (na początku, na końcu, w środku);
-trudności z rozróżnianiem tzw. paronimów, czyli słów różniących się jedną głoską np.t-d
problemów z dokonywaniem analizy sylabowej i głoskowej wyrazów;
-trudności w syntetyzowaniu (scalaniu) sylab i głosek w wyrazie;
-nieprawidłowego odczytywania znaczeń wyrazów, np. buty – budy;
Utrzymywanie się wad wymowy powodować może zaburzenia emocjonalne. Dzieci zaczynają zdawać sobie sprawę ze swoich problemów i może to spowodować wycofywanie się z mówienia.
Dlatego o prawidłową wymowę i rozwój językowy dziecka należy zadbać jak najwcześniej, aby zapobiec wtórnym konsekwencjom wad wymowy.